50 Cent

Yesterday 50 Cent gave a concert in the football stadium of Pristina. He was the first famous Western artist to visit Kosovo ever. There was a lot of excitement about his arrival. On chat groups of the Serbian website B92 Kosovo Albanians teased Serbs that he had not gone to Belgrade.

The new telephone provider IPKO organized the concert. A ticket was 5 euro. 4,50 Euro of this amount could be reimbursed in the form of mobile phone credit. In that case the damage of ticket to the concert was only 50 Cent.

Since I have been actively following 50 Cent's career for several years now, I was going totally crazy when I heard that Billy had arranged VIP cards. The VIP room was open air, from dilapidated concrete and filled to the brim with drunken male adolescents. It was 5 degrees below zero and the wind was blowing harder than on a Dutch dike. Nensi, Donika and I danced a little on the 0,5 square meter of stage and discussed in length the absence of toilets. We waited until the star came on stage; I made some pictures (see above) and then left as soon as possible home. We seem to have missed a magnificent fireworks show.

Kosovo Slideshow

The New York Times' website contains an impressive slideshow about the Kosovo conflict and its aftermath. Check it out. It is worthwhile.

http://www.nytimes.com/packages/html/world/20071209_KOSOVO_FEATURE/index.html

Landscape (Prizren)

Zondag 9 December 2007

Het is stil in Kosovo. Morgen loopt de deadline voor de onderhandelingen tussen Belgrado en Pristina over de toekomstige status van Kosovo af. De uitkomt was al lang duidelijk: de partijen hebben dermate onverenigbare standpunten dat een overeenkomst uitgesloten is. 6 Maanden lang zijn ze geen millimeter nader tot elkaar gekomen. Aan het begin van die 6 maanden – in mei 2007 - begon ik met mijn baan bij de OVSE. De Finse buitengewone gezant van de Secretaris Generaal van de Verenigde Naties - Martti Ahtisaari - had net zijn plan voor een status regeling van Kosovo aan de Veiligheidsraad overlegd. De kranten in Pristina berichtten laconiek over het vuurwerk dat inmiddels in gereedheid werd gebracht. Maar het liep allemaal anders. Het uitblijven van de onafhankelijkheid zorgde ervoor dat ik in juli en augustus het hele budget van de Divisie moest omdenken. Begin oktober gooide de plotseling aangekondigde verkiezingen (parlement, gemeenten en burgemeesters) de planning weer helemaal om. Half november trad een nieuwe ambassadeur aan als hoofd van de OVSE missie. Nieuwe prioriteiten vergden een volgende herziening van de activiteiten. En als klap op de vuurpijl staat inmiddels het voortbestaan van de hele OVSE missie zelf ter discussie. Servië heeft tijdens de recente ministeriele raad van de OVSE in Madrid laten doorschemeren het mandaat van de OVSE missie in Kosovo sterk in te willen perken en de begroting van 2008 slechts voor 3 maanden vrij te geven. Meer dan 1.000 internationale en lokale krachten vrezen voor hun toekomst. In deze atmosfeer begint morgen een van de laatste werkweken van 2007. Vanmiddag heb ik kerstkaarten voor mijn medewerkers geschreven. Velen kunnen wel een hart onder hun riem gebruiken. Vanavond laat heb ik een speech voorbereid voor het afscheid van 2 van mijn sectie hoofden aanstaande donderdag. In bed lees ik nog wat in het recente rapport van de International Crisis Group over Kosovo. Buiten is het donker. Echt donker. De elektriciteit in het stadscentrum is weer eens uitgevallen.

Maandag 10 December 2007

De dag begon met het wekelijkse departementale overleg. Deze week bestaan de prioriteiten van de Decentralisatie Divisie uit een conferentie over illegale huisvesting, een TV uitzending over de toekomst van het lokaal bestuur in Kosovo, het print klaarmaken van een handboek voor recent aangetreden gemeenteraadsleden en veel afscheids- en kerst borrels. Halverwege de ochtend arriveerde een e-mail met de contouren van de OVSE in 2008. Ik herkende voldoende van mijn eigen werkzaamheden om te kunnen concluderen dat ik nog wel even mag blijven. Maar echt zwart op wit staat het nog niet. De lunch heb ik genuttigd met een van mijn scheidende sectie hoofden. Het was interessant om zijn terugblik op zeven jaren Kosovo te horen. Zelf ben ik nog behoorlijk opgewonden over de aanstaande onafhankelijkheidsverklaring. Maar hij had het inmiddels wel gezien. Het was voor hem niet de eerste keer dat er een doorbraak op handen lijkt. ‘s Middags heb ik gewerkt aan mijn speech voor de conferentie over illegale huisvesting. Er is mij veel aan gelegen om de nadruk op Roma nederzettingen te verzachten en ook aandacht te vragen voor de vele nouveau riche wijken die zonder enige vorm van vergunningverlening de afgelopen jaren in Kosovo zijn verrezen. Dat ligt politiek aanzienlijk gevoelig. In de namiddag was er een borrel waarin nieuwe directeur van het departement zijn plannen ontvouwde en de oude afscheid nam. Het meeste hadden we al via het roddelcircuit vernomen. Nieuw voor mij was dat de bezuinigingsvoorstellen van Rusland met betrekking tot de OVSE niet alleen gericht zijn op Kosovo, maar ook op Tadzjikistan en het bureau voor verkiezingswaarnemers. Dat laatste is natuurlijk niet verassend na de recente verkiezingen in Rusland. Het nieuws dat Nederland het Stabilisatie en Associatie Akkoord voor de voorbereiding van de toetreding van Servië tot de EU niet wil ondertekenen tot dat Mladic is aangehouden deed het goed bij de lokale medewerkers. Arian wist het slim en vilein te duiden als een poging om de schande van Sebrenica te verzachten. In de vooravond heb ik uitgeraasd in de sport club. Zojuist heb ik wat privé mail beantwoord en alle artiesten beginnend met een T ingeladen in mijn iTunes. Dit prive project loopt inmiddels al 4 maanden. Het totaal aantal dagen muziek bedraagt inmiddels 80 dagen. Ga ik mijn gretigheid ooit nog onder controle krijgen?

Dinsdag 11 December 2007

Ook deze ochtend begon weer met het overleg van het senior management. Het centrale thema is al een aantal dagen clearance. Dat betekent het zorgvuldig napluizen van rapporten en documenten op juridische, politieke en grammaticale onjuistheden en gevoeligheden. Meer dan ¾ is van mijn divisie afkomstig. Deze controle veroorzaakt veel frustratie tussen mijn medewerkers en de staf afdelingen. Voor de eersten duurt het allemaal te lang, voor de anderen is het allemaal niet goed genoeg. Vandaag is het onderwerp van discussie een aanbeveling aan de regering van Servië om toegang te verlenen tot de kadastrale registers van Kosovo die ze bij het terugtrekken van hun leger in 1999 hebben meegenomen. De registers zijn nodig om de eigendomsverhoudingen structureel te herstellen. Maar dit is natuurlijk niet het moment om Servië daar op te wijzen. Toch wist ik de rest te overtuigen deze aanbeveling in een rapport te handhaven. Het is namelijk met name voordelig voor gevluchte Serviërs wier huizen door Albanezen worden bewoond. Na de vergadering haastte ik me naar de conferentie over illegale nederzettingen in Hotel Victoria (met een replica van het Amerikaanse vrijheidsbeeld op het dak). De openingsspeech verliep soepel. In de pauze sprak ik met een hoge ambtenaar van het ministerie van Milieu en Ruimtelijke Ordening die een vurig betoog voor handhaving hield. Ik was aangenaam verbaasd over dat inzicht en heb hem flink aangemoedigd. De lunch heb ik genuttigd met de balkan correspondent van de NRC. De NRC werkt aan een artikel over de expat economie van Kosovo (10% van de consumptie in Kosovo komt van internationals) en was nieuwsgierig naar mijn visie daar op (en mijn bestedingspatroon). Na de lunch is er weinig e-mail te beantwoorden en niets te vergaderen dus werk ik aan afscheidscadeaus van voormalige VNG International collega’s die afscheid nemen. Na het werk ga ik naar yoga. Ik ben erg blij dat ik dat hier kan doen. Het is een ideale manier om mijn hersenactiviteit af te remmen. Onderweg naar huis valt de elektriciteit in de stad uit. Inclusief de stoplichten. Gelukkig zijn mijn essentiële apparaten aangesloten op een superaccu in de kelder van de huiseigenaar (waar ook reservetanks met water en olie staan evenals enkele kubieke meters brandhout). De avond vliegt voorbij met het invoeren van de letter U in iTunes en het voorbereiden van een speech voor het kerstdiner morgen. In bed lees ik Nachtrein naar Lissabon.

Woensdag 12 December 2007

Tijdens de ochtend vergadering bespreken we de taakverdeling tijdens het kerstreces. Ik heb me vrijwillig aangemeld om gedurende die periode te werken. Aangezien alle andere managers naar huis gaan ben ik enige dagen de baas. De vraag is in hoeverre dat met tekenbevoegdheid en – vooral – inzage in de dagelijkse veiligheidsrapporten van de NAVO gepaard gaat. Er wordt geen beslissing genomen. De rest van de ochtend ga ik naar de conferentie over illegale nederzettingen. Met veel interesse luister ik naar de presentatie van een Braziliaanse expert over de legalisatie van favelas. Zijn temperament en zuidelijke energie is een welkome afwisseling op presentatietalent van de lokale experts. In de middag schaaf ik aan het wekelijkse rapport voor de permanente vertegenwoordingen in Wenen. Na afloop van de werkdag haast ik me naar het kerstdiner van de Divisie. Ik wilde slechts kort speechen en dan samen eindigen met het zingen van Hello Goodbye van de Beatles - als bitterzoete reactie op de reorganisatie en de vertrekkende afdelingshoofden. Als ik terugkom van een toiletbezoek tovert Biserka - de enige Servische medewerker – een stapel A4tjes uit haar tas. Ook zij wilde de avond zingend eindigen (zij het met andere nummers). Ik ben aangenaam van de wijs over zoveel gelijkgestemde betrokkenheid. Uit volle borst zingt iedereen alle liedjes mee. Na afloop word gesuggereerd naar een Karaoke café te gaan. Het wordt een lange avond met veel zingen en lachen en met net wat te veel drank. Om 02:00 lig ik in bed. Ik probeer nog wat stukken door te nemen maar val met het licht aan in slaap.

Donderdag 13 December 2007

De nacht was te kort. Op mijn automatische piloot koers ik naar de ochtendvergadering. Die blijkt niet door te gaan. Gelukkig. Ik installeer me met een kop koffie achter mijn computer en prijs me gelukkig dat ik daar voorlopig niet weg hoef te gaan. De hele ochtend spendeer ik aan een rapport over de relatie tussen centrale en lokale overheid. Het eerste deel gaat over het uitbreiden van de juridische beroepsmogelijkheden van gemeenten versus de overheid. Het tweede deel over een transparantere een eerlijkere inrichting van het Kosovaarse gemeentefonds. Interessante maar zware kost. Ik vraag me af of het rapport door het beoogde publiek genoeg begrepen kan worden. Later die ochtend maak ik deel uit van een panel in een TV programma. Het programma beoogt de nieuwe gemeentewet voor een breder publiek toegankelijk te maken. Samen met de directeur van de Vereniging van Kosovaarse Gemeenten en een expert van een NGO beantwoorden we vragen van een journalist. De opnames verlopen soepel ondanks dat ik me behoorlijk moet concentreren op de vertaling in mijn oor (het programma is in het Albanees). In de namiddag vieren we het afscheid van Chema (Spanje) en Michael (USA)- de twee afdelingshoofden. De afsluiter is het afscheidcadeau: een compilatie van videoshots die afgelopen week in het hoofdkwartier van achterblijvende medewerkers is geschoten. De montage is hilarisch. Lachend verplaatst de receptie zich naar de discotheek aan de overkant waar de OVSE kerstborrel inmiddels is begonnen. De band op het podium speelt Albanese folk lounge. Het nieuwe hoofd van de OVSE missie geeft een goede pep speech. Later raken we in gesprek over hoe de missie in 2008 meer impact moet verkrijgen om haar relevantie te behouden. In het aanpalende pand is de band van Chema en Michael inmiddels aan haar afscheidsconcert begonnen. Ook daar moet ik nog heen. Aan het begin van de tweede set kom ik binnen. Veel rook, veel lawaai, veel mensen. Bijna allemaal bekenden. Tot na middernacht blijf ik dansen, drinken en praten. Thuis aangekomen blijk ik mijn colbert niet aan te hebben. Dus moet ik terug. Bij binnenkomst wordt ik hartelijk verwelkomd met meer bier en gesprekken. Mijn colbert vind ik niet meer. Ik laat een beschrijving bij de bar achter en haast me naar bed. Om 01:30 val ik in slaap. Val.

Vrijdag 14 December 2007

De kroeg blijkt al om 08:00 open te zijn. Mijn colbert ligt netjes opgevouwen achter de bar. Wat een goed begin van de dag! De ochtendvergadering is ongeconcentreerd. Iedereen is moe en katerig. Ik werk snel mijn e-mail af en haast me naar een restaurant in het natuurpark aan de rand van Pristina waar de Property Section een laatste jaarvergadering houdt. In een onspannen sfeer bespreken we de prioriteiten voor 2008. Na afloop wordt er gewandeld. Aan de rand van het bos ligt een ruïne. Dit blijkt een voormalig Servisch politiebureau te zijn dat door de NAVO in 1999 is gebombardeerd. Het terrein is met prikkeldraad afgesloten: er liggen nog steeds ongeëxplodeerde bommen. Het bos groeit er inmiddels behoorlijk overheen. Gruwelijk, maar ook poëtisch. De wandeling was heerlijk. Bij terugkomst sneeuwde het. We lunchen uitgebreid en zijn laat terug op het hoofdkwartier. De rest van de middag werk ik e-mail en stukken door. De vrijdag eindigt traditiegetrouw met het Happy Hour. Een groot deel van de internationale gemeenschap komt bij elkaar in het restaurant van de OVSE. Deze keer is het aanzienlijk minder druk. Emma (UK) komt afscheid nemen. Elli (Finland) vertelt over haar eerste weken in Kosovo. Heerlijk om het verhaal van een fris iemand te horen. Ik krijg een SMS bericht dat de EU-raad in Lissabon de politie missie naar Kosovo heeft goedgekeurd. Een volgende stap in het eindspel is begonnen. Om 20:00 gaan we met zijn allen naar de afscheidsborrel van Juliane (Duitsland). Ook dit is weer gezellig. Veel gesprekken gaan over sollicitaties, moeheid en katers. Om 23:00 ben ik thuis. Terwijl ik werk aan dit dagboek luister ik naar de nieuwe CD van Radiohead. Om 01:00 ben ik klaar.

Zaterdag 15 December 2007

Het heeft flink gesneeuwd. Dat komt niet goed uit. Dit weekend ga ik namelijk met Nensi (half Albanese, half Montenegrijnse) een stamp run doen. Een stamp run is een het opnieuw binnengaan van Servië door een officiële Servische grenspost om een Servische stempel in je paspoort te krijgen. Alleen met een dergelijk stempel kan je van Kosovo direct naar Servië reizen. Aangezien ze de internationale administratie van Kosovo niet erkennen, erkennen ze ook geen UNMIK douane stempels en beschouwen ze die als een bewijs van illegaal hun land binnentreden. Mijn laatste binnenkomst was via het vliegveld bij Pristina. Dat levert een UNMIK douane stempel op. Die moest ongedaan gemaakt worden omdat ik met de kerst van Kosovo via Servië naar een Montenegrijnse Spa wil reizen. Ondanks de sneeuw heb ik er zin in. De rit gaat van Pristina via Skopje en Kumanovo (Macedonië) naar Nis (Servië) en weer terug naar Pristina. Eerst sneeuwkettingen kopen en dan gezellig aansluiten in de trage rij auto’s die over een oude tweebaans provinciale weg naar Macedonië voorschuifelt. Twee uur later drinken we in Kumanovo een kop koffie. Deze Noord Macedonische stad is volledig Albanees. De Albanezen in Macedonië zijn op onverklaarbare wijze conservatiever dan die in Kosovo. Het café zit vol met slechts jonge mannen. 14 stuurse blikken volgen onze bewegingen nauwgezet. Vooral die van Nensi. De Servische grens is aanzienlijker gezelliger. Zonder problemen worden we doorgelaten. Onderweg eten we een dikke soep van bonen met gerookt varkensvlees in een ouderwets wegrestaurant. In een hoek van het restaurant kijkt de complete bediening naar een nationalistische Joegoslavische speelfilm uit de jaren zeventig. Ik verbaas me over de overvloed aan communistische stijl in dit deel van Servië. Waar is dat allemaal gebleven in Kosovo? Nensi legt het nog maar weer eens uit: “alle Joegoslavische emblemen, cyrillische letters en staatstekens waren een week na de bevrijding gesloopt, overgeverfd en vervangen”. 4 Uur later drinken we raki in de mooie post moderne nieuwbouwflat van haar oom in Nis. Haar neven Samir en David testen hun Engels op mij. Oom en tante doen zich veel moeite om uit te leggen dat zij nooit bij het nationalistische Servië hebben willen horen. Het nationalisme tiert hevig in Nis. De stad is namelijk stevig gebombardeerd door de NAVO in 1999. Haar oom laat scheikundeboeken uit zijn laboratorium zien waar de granaatscherven zich doorheen hebben geboord. ’s Avond gaan we stappen met Samir. Hij heeft zijn Duits geleerd van tekenfilms op TV en zijn Engels van Amerikaanse gangsterrap. Dat geeft zijn verhalen over de lokale zeden in de Montenegrijnse hooglanden een grappige en smeuïge lading.

Zondagmiddag bekijken we het Turkse fort. Nensi vertaalt de cyrillische graffiti op de muren van een moskee : “Servië voor de Serviërs”, “Lang leve Mladic” en “Mes, strop, Sebrenica”. 4 Uur later rijden we Kosovo binnen. In Pristina is het donker. De elektriciteit is weer eens uitgevallen

Identification - Part III

November 28 was Flag Day. Albanian Flag Day. All over the Albanian land the Albanian flag was celebrated: in Albania, the Albanian parts of the Former Yugoslav Republic of Macedonia and in Kosovo. The attached video was sent around here in Kosovo. I never saw something like this. Did you? Unwahrscheinlich, unbeschreiblich! The game took place in Tirana, but it seems that the flag was made in Prizren (in Kosovo - the disputed province of Serbia).